25-11-2008, 19:58
Sevdiklerinden beklenmedik bir şekilde ayrılmak. Bu bana gazetede okuduğum bir haberi hatırlattı. Şimdi o okuduğum haberi hep birlikte okuyalım
İngiltere’nin Essex Bölgesi’nde Cessna uçağıyla tek başına uçarken havada geçirdiği inme sonucunda kör olan pilot, telsizle yardıma çağırdığı hava kuvvetleri uçağının rehberliğinde uçağını yere sağ salim indirmeyi başardı. Prestwick havaalanından havalanan 65 yaşındaki Jim O’Neill, Colchester’a giderken 4 bin 500 metre yükseklikteyken aniden gözleri karardı. Yere indikten sonra gittiği hastanede beyin damarındaki tıkanıklığın optik sinirlere baskı uygulaması sonucunda görme yetisini kaybettiği anlaşıldı. O’Neill, “Şu an yaşamıyor olacaktım. Hayatımı hava kuvvetlerine borçluyum” dedi.
İşte satranç oyunu da böyledir! Nasıl uçaklar bir havaalanından havalanır ve başka bir havaalanına uçarsa, satranç taşları da aynı şekilde havalanır ve güvenli bir kareye uçar. Her şey normaldir oyun sırasında. Yani nasıl büyük bir uçak küçük uçakların havaalanına inmezse, satranç taşları da aynı şekilde her zaman güvenli karelere uçarlar. Ta ki rakibimizin beklenmedik bir şekilde koca uçağı küçük bir havaalanına indirmesiyle, oyun sırasında tüm planlarımız alt üst olur. O an görme duyumuzu kaybederiz. Rakibimiz adete
—Ben kaza yapmadan indirdim uçağı. Sıra sende. Bil bakalım nasıl indirdim uçağı diye meydan okur bize. Yukarıdaki görme duyusunu kaybeden pilota, hava kuvvetleri yardım etmiştir. Bize ise hiç kimse yardım edemeyecektir. Büyük bir hırsla başlarız düşünmeye. Ama bir türlü sorunun cevabı nedir bilemeyiz! İnmeye kalksak ya oyunu kazanacağız ya da kaybedeceğiz. Ve sonunda kararımızı veririz oyun sırasında. Uçağı başka bir güvenli havaalanına indirerek oyunu berabere bitiririz. O pilot uçağı indirdiğinde hastaneye gider. Bizse bilgisayarımız başına geçerek, rakibimizin uçağı nasıl indirdiğini öğrenmeye çalışırız.
İngiltere’nin Essex Bölgesi’nde Cessna uçağıyla tek başına uçarken havada geçirdiği inme sonucunda kör olan pilot, telsizle yardıma çağırdığı hava kuvvetleri uçağının rehberliğinde uçağını yere sağ salim indirmeyi başardı. Prestwick havaalanından havalanan 65 yaşındaki Jim O’Neill, Colchester’a giderken 4 bin 500 metre yükseklikteyken aniden gözleri karardı. Yere indikten sonra gittiği hastanede beyin damarındaki tıkanıklığın optik sinirlere baskı uygulaması sonucunda görme yetisini kaybettiği anlaşıldı. O’Neill, “Şu an yaşamıyor olacaktım. Hayatımı hava kuvvetlerine borçluyum” dedi.
İşte satranç oyunu da böyledir! Nasıl uçaklar bir havaalanından havalanır ve başka bir havaalanına uçarsa, satranç taşları da aynı şekilde havalanır ve güvenli bir kareye uçar. Her şey normaldir oyun sırasında. Yani nasıl büyük bir uçak küçük uçakların havaalanına inmezse, satranç taşları da aynı şekilde her zaman güvenli karelere uçarlar. Ta ki rakibimizin beklenmedik bir şekilde koca uçağı küçük bir havaalanına indirmesiyle, oyun sırasında tüm planlarımız alt üst olur. O an görme duyumuzu kaybederiz. Rakibimiz adete
—Ben kaza yapmadan indirdim uçağı. Sıra sende. Bil bakalım nasıl indirdim uçağı diye meydan okur bize. Yukarıdaki görme duyusunu kaybeden pilota, hava kuvvetleri yardım etmiştir. Bize ise hiç kimse yardım edemeyecektir. Büyük bir hırsla başlarız düşünmeye. Ama bir türlü sorunun cevabı nedir bilemeyiz! İnmeye kalksak ya oyunu kazanacağız ya da kaybedeceğiz. Ve sonunda kararımızı veririz oyun sırasında. Uçağı başka bir güvenli havaalanına indirerek oyunu berabere bitiririz. O pilot uçağı indirdiğinde hastaneye gider. Bizse bilgisayarımız başına geçerek, rakibimizin uçağı nasıl indirdiğini öğrenmeye çalışırız.