05-01-2011, 12:59
Staunton takımı uluslararası turnuvalarda yarışmacıların yabancılık çekmemesi için FIDE tarafından tavsiye edilmiştir. Zorunlu olmamakla bilrlikte entegrasyon ve standartlaşma açısından doğru bir karar olduğunu düşünüyorum.
Buradaki şahın dini bir değeri yoktur; bunu iyi anlamanız gerek. Şahın sonsuz değeri semboliktir, dinsel değil. Bakın ŞAHIN diyorum, kafasında haç var diye "kralın" demiyorum, değil mi?
Aynı şekilde vezir, Osmanlı kültüründe en değerli olandan, yani şahtan sonra gelen bir öneme ve yetkiye haizdir. Batı uygarlıklarında ise bunun dengi kraliçe olmuştur. Dinsel bir önkabulle yaklaşsaydık vezir yerine kraliçe diyor olurduk, ki öyle demediğimiz ortada.
İngilizce'de filin (bishop) piskopos anlamına geldiğini bilmeyenler olabilir. Biz tutup ona papaz ya da piskopos mu diyoruz, var mı böyle bir şey?
Dolayısıyla masa başına otururken veya bir pozisyonu değerlendirirken "Şahın kafasında haç var, hakarettir." şeklinde düşünebilen bir insanın psikolojisi, bence satranç oynamaya uygun değildir. Konu açılır ve tartışmada görüşünü söyler, şimdi yaptığımız gibi, orası ayrı mesele tabii. Ama ben baştan böyle düşünen ve her gördüğünde bunu anımsayan bir insanın satrançtan keyif alabileceğine inanmıyorum.
Sayın Keleş konuya uygulama olarak farklı bir açıdan değinmiş. Bence TSF takım ve saatler konusundaki standart tutumuyla en iyi icraatlerınden birini gerçekleştirmiştir. Böylelikle Türkiye'de satranc Edirne'den Hakkari'ye mümkün ölçüde aynı taşlarla oynanır olmuştur. Bu da kalitenin artması yolunda yapılabilecek en iyi hizmetlerden biridir.
Ben o taşlara küçük ve hafif olduklarından dolayı hala alışamadım, ama orası tamamen kişisel, apayrı bir mesele. Kişisel beğenime gelirsek, "Bulgar takımı" olarak bilinen, ama SSCB menşeili olan takımlar hala en sevdiklerimdir. İstanbul'da SGM ve Gambit tarafından üretiliyorlardı. Şimdi ise bildiğim kadarıyla sadece İzmir'de Düşün Satranç Merkezi tarafından böylesi takımlar üretilmekte.
Buradaki şahın dini bir değeri yoktur; bunu iyi anlamanız gerek. Şahın sonsuz değeri semboliktir, dinsel değil. Bakın ŞAHIN diyorum, kafasında haç var diye "kralın" demiyorum, değil mi?
Aynı şekilde vezir, Osmanlı kültüründe en değerli olandan, yani şahtan sonra gelen bir öneme ve yetkiye haizdir. Batı uygarlıklarında ise bunun dengi kraliçe olmuştur. Dinsel bir önkabulle yaklaşsaydık vezir yerine kraliçe diyor olurduk, ki öyle demediğimiz ortada.
İngilizce'de filin (bishop) piskopos anlamına geldiğini bilmeyenler olabilir. Biz tutup ona papaz ya da piskopos mu diyoruz, var mı böyle bir şey?
Dolayısıyla masa başına otururken veya bir pozisyonu değerlendirirken "Şahın kafasında haç var, hakarettir." şeklinde düşünebilen bir insanın psikolojisi, bence satranç oynamaya uygun değildir. Konu açılır ve tartışmada görüşünü söyler, şimdi yaptığımız gibi, orası ayrı mesele tabii. Ama ben baştan böyle düşünen ve her gördüğünde bunu anımsayan bir insanın satrançtan keyif alabileceğine inanmıyorum.
Sayın Keleş konuya uygulama olarak farklı bir açıdan değinmiş. Bence TSF takım ve saatler konusundaki standart tutumuyla en iyi icraatlerınden birini gerçekleştirmiştir. Böylelikle Türkiye'de satranc Edirne'den Hakkari'ye mümkün ölçüde aynı taşlarla oynanır olmuştur. Bu da kalitenin artması yolunda yapılabilecek en iyi hizmetlerden biridir.
Ben o taşlara küçük ve hafif olduklarından dolayı hala alışamadım, ama orası tamamen kişisel, apayrı bir mesele. Kişisel beğenime gelirsek, "Bulgar takımı" olarak bilinen, ama SSCB menşeili olan takımlar hala en sevdiklerimdir. İstanbul'da SGM ve Gambit tarafından üretiliyorlardı. Şimdi ise bildiğim kadarıyla sadece İzmir'de Düşün Satranç Merkezi tarafından böylesi takımlar üretilmekte.