27-09-2012, 12:56
Hikayede ben de sizin gibi bazı unsurları satrançla özdeşleştirdiğim için yazmamın yanlış olmayacağını düşünmüştüm.
Birincisi satrançta da belli açılışları çok ama çok senelerce uzun uzun tekrar tekrar çalışırsanız kazanç oranınız kesinlikle artar, hatta duruma göre bir turnuvada şampiyon bile olabilirsiniz. Ama bu açıdan satrançta şöyle bir sorun var, açılışın %25 belirleyicisi beyaz %75 belirleyicisi ise siyah oyuncu (bence). Bu judocu çocuk hep aynı taktiği kullanmayı başarabilmiş. Satrançta bu biraz şans işi olur artık. Ama neden olmasın.
İkincisi, satrançta da rakibin gücü değil, senin o anki akıl durumun çok daha önemli. Judocu çocuk ne yapacağını biliyor, ve basitçe onu uyguluyor. Satrançta da sadece prensipleri sakince ve kusursuzca uygularsanız başarı şansınız gayet yüksektir. Rakip ikinci derecede önemli, belki de o kadar bile önemli değil. Sabri hoca'nın "Tahtayla oynayın, rakiple değil!" gibisinden bir sözünü hatırlıyorum. Bunu anlatıyor sanırım.
Üçüncüsü, bedenen eksikliği olan bir çocuk, bir ustaya kendisini koşulsuz teslim ediyor, ve sonuç birincilik. Burada önemli ayrıntı çocuğun daha önce hiç judo bilmiyor olması. Satrançta da çocuklar hiç satranç bilmiyorken "İYİ" antrenörlere teslim edilirse başarı kaçınılmaz olarak gelir. İyi kelimesini vurguladım, çünkü yazılanlardan anlıyorum ki yetersiz antrenörler de mevcutmuş. Çok iyi olduğunu bildiğim antrenörlerden duyduğum genel bir şikayet konusu çocuğun kendilerine teslim edildiğinde kafasının satrançla ilgili birtakım yanlışlarla zaten doldurulmuş olması durumudur. Bir filmde duymuştum. Dolu bardağı dolduramazsınız, önce onu boşaltmanız gerekir. Çocukların aklı karışmadan ya da karıştırılmadan keşke hepsi de iyi antrenörlerimize bir şekilde ulaşabilseler diyorum.
Antrenörlerimizin bu gibi engelli bir çocukla çalışmayı isteyip istemeyecekleri konusunda benim hiç şüphem yok. Hepsi de çalışırdı diyorum. Ama önemli olan hikayedeki son cümle "Yeter ki eksiklik kafanızda olmasın" yani satranç öğrencisinin kafasında kendisini eksik hissediyor olmaması çok önemli.
Herkese saygılarımla.
Birincisi satrançta da belli açılışları çok ama çok senelerce uzun uzun tekrar tekrar çalışırsanız kazanç oranınız kesinlikle artar, hatta duruma göre bir turnuvada şampiyon bile olabilirsiniz. Ama bu açıdan satrançta şöyle bir sorun var, açılışın %25 belirleyicisi beyaz %75 belirleyicisi ise siyah oyuncu (bence). Bu judocu çocuk hep aynı taktiği kullanmayı başarabilmiş. Satrançta bu biraz şans işi olur artık. Ama neden olmasın.
İkincisi, satrançta da rakibin gücü değil, senin o anki akıl durumun çok daha önemli. Judocu çocuk ne yapacağını biliyor, ve basitçe onu uyguluyor. Satrançta da sadece prensipleri sakince ve kusursuzca uygularsanız başarı şansınız gayet yüksektir. Rakip ikinci derecede önemli, belki de o kadar bile önemli değil. Sabri hoca'nın "Tahtayla oynayın, rakiple değil!" gibisinden bir sözünü hatırlıyorum. Bunu anlatıyor sanırım.
Üçüncüsü, bedenen eksikliği olan bir çocuk, bir ustaya kendisini koşulsuz teslim ediyor, ve sonuç birincilik. Burada önemli ayrıntı çocuğun daha önce hiç judo bilmiyor olması. Satrançta da çocuklar hiç satranç bilmiyorken "İYİ" antrenörlere teslim edilirse başarı kaçınılmaz olarak gelir. İyi kelimesini vurguladım, çünkü yazılanlardan anlıyorum ki yetersiz antrenörler de mevcutmuş. Çok iyi olduğunu bildiğim antrenörlerden duyduğum genel bir şikayet konusu çocuğun kendilerine teslim edildiğinde kafasının satrançla ilgili birtakım yanlışlarla zaten doldurulmuş olması durumudur. Bir filmde duymuştum. Dolu bardağı dolduramazsınız, önce onu boşaltmanız gerekir. Çocukların aklı karışmadan ya da karıştırılmadan keşke hepsi de iyi antrenörlerimize bir şekilde ulaşabilseler diyorum.
Antrenörlerimizin bu gibi engelli bir çocukla çalışmayı isteyip istemeyecekleri konusunda benim hiç şüphem yok. Hepsi de çalışırdı diyorum. Ama önemli olan hikayedeki son cümle "Yeter ki eksiklik kafanızda olmasın" yani satranç öğrencisinin kafasında kendisini eksik hissediyor olmaması çok önemli.
Herkese saygılarımla.
Abdulkadir Bener