30-03-2013, 00:14
Tartışma zemini baştan sakat olunca, argümanları da sakat doğuyor.
Kimse İl Temsilcisine neden gerek olduğunu tartışmıyor. Muzafffer bey de özünde il temsilcisinden hoşnut, kavramla arasında bir mesele yok, sadece kafasına esenin temsilci olmasına karşı. Bunun için kriter bulmaya çalışıyor.
İl temsilcisinin (veya özü itibariyle atanmış bir memurun) satranca sağlayacağı katkı nedir?
Çok aptal sorular bunlar ama, il temsilcisi olmasa İstanbul ne kaybeder hiç düşündünüz mü?,450 kişi ile başlayıp 250 kişiyle biten havasız, kalite standartları düşük, koca yılın sondan birinci haftasında yapılan bir il birinciliği daha mı kötü yapılır?
Veya iyi tarafından soralım, Barış Esen'in kişisel gelişimine, profesyonelliğine Antalya İl temsilcisinin katkısı nedir?
Sağlıklı bir satranç toplumunda yetenekli oyuncu için 3 aşama yürür; yeteneğin keşfedilmesi, işlenmesi (yetiştirilmesi) ve korunması.
Bizde anladığım kadarıyla İl temsilcisi kavramı sadece bu ilk aşamaya aday.
Temel projeksiyonu onbinlerce ana okulu bebesi arasından Magnuslar, Juditler bulmak, şurayı okuyan bir kulun bile hatırlamasına imkan olmayan 52 komisyon ve alt kurullarla bol sayıda toplantı yapıp devlet ödenekli kurabiyeleri ve sallama çayları mideye indirerek her toplantıda bir kurul daha oluşturmak.
Toplantı sonunda da yeni kurulan kurulların ve komisyonların görev dağılımını yapıp, gözyaşları ile bir sonraki toplantıda, yeni kurul ve komisyonlar oluşturmak üzere yok haritaları çizmek falan.
Tabii küçük Polgar'ın doğal olarak bunlardan pek haberi yok, o keşfedilmeyi bekliyor; küçük Magnus 14 yaşına kadar İstanbul'da ortalama günde 3 turnuva bulup babası tarafından satrançtan kusturulana kadar gezdirilmekte ve nihayet 15 yaşında sivilceleri patlayıp da gözü ve zihni açılınca, kızlara sms atmanın satranç turnuvası peşinde koşmaktan daha akla yakın birşey olduğunu görecek.
Kazara satrancı sevip emek vermeyi göze alan küçük Vladimirlerden biri ise 18'i geçince fark edecek ki İstanbul'da girebileceği ilk ergen turnuvası ancak Ağustos sonunda, Gebze belediyesinin Kızılay Çadırında yapılabiliyor. Topla çıkar 3 turnuvayla, şansı varsa (metrobüs su kaynatmazsa) 1 yılda en fazla oynayacağı 21 oyunla basamakları tırmanacak. Rusya'da öyle yetişiyorlar çünkü, küçük Grischuk da Moskova İl Temsilcisi tarafından keşfedildi.
Hayır bu sistemin bu kadar iyi olacağına iman etmek hakikaten saygıyı gerektiriyor, ciddi bir adanmışlık ama bu kadar kolay olmamalı herşey.
Heykeltraş yetiştirmeye kafayı takmış bir ülkenin, sokaktan topladığı adamları alelacele heykel eğitmeni yaptığı, onlarca adamı da heykel sanatını şehirlerde çocuklara sevdirmek üzere temsilci ilan ettiği bir ülke düşünün.
Geleceğin Michelangelo'ları, Rodin'leri yetişecek; bunun yolu nasıl bulunur derken birinin aklına illerde komisyonlar, temsilcilikler kurmak geliyor, 18 kurula 180 adam doldurulunca geminin kızaktan okyanusa indiğine inananlar oluyor, sizi bilmem ama bunlar bana çok absurt geliyor.
E bu meselden heykeltraşı çıkarıp, yerine satranç oyuncusunu koyunca, bir bakıyoruz burada bu var ve insanlar bunu sayfalarca tartışabiliyorlar.
İl temsilciliği kavramı suni bir kavramdır. Devlet eliyle yetenek keşfedip bir yere taşıyamazsınız; sanatta da olmaz bu, ilimde de sporda da.
Siz şu il temsilcilikleri için verdiğiniz fikri eforu, belli bir kuvvet derecesini geçen profesyonel genç oyuncuların otomatikman üniversite bursu almasına (hak kazanmasına) yorsanız, bu ülkeden bir değil yüz GM çıkar. Mesele maddiyat ve gelecek endişesi üzerinden dönüyor çünkü.
İl temsilcilikleri acilen kapatılmalıdır. Ne geçim sıkıntısı çeken satranççılara faydaları var, ne de bu işe kendini adamak isteyen yeteneklere.
Tek faydaları bize.
Sayelerinde Muzaffer beyi okuyoruz
Kimse İl Temsilcisine neden gerek olduğunu tartışmıyor. Muzafffer bey de özünde il temsilcisinden hoşnut, kavramla arasında bir mesele yok, sadece kafasına esenin temsilci olmasına karşı. Bunun için kriter bulmaya çalışıyor.
İl temsilcisinin (veya özü itibariyle atanmış bir memurun) satranca sağlayacağı katkı nedir?
Çok aptal sorular bunlar ama, il temsilcisi olmasa İstanbul ne kaybeder hiç düşündünüz mü?,450 kişi ile başlayıp 250 kişiyle biten havasız, kalite standartları düşük, koca yılın sondan birinci haftasında yapılan bir il birinciliği daha mı kötü yapılır?
Veya iyi tarafından soralım, Barış Esen'in kişisel gelişimine, profesyonelliğine Antalya İl temsilcisinin katkısı nedir?
Sağlıklı bir satranç toplumunda yetenekli oyuncu için 3 aşama yürür; yeteneğin keşfedilmesi, işlenmesi (yetiştirilmesi) ve korunması.
Bizde anladığım kadarıyla İl temsilcisi kavramı sadece bu ilk aşamaya aday.
Temel projeksiyonu onbinlerce ana okulu bebesi arasından Magnuslar, Juditler bulmak, şurayı okuyan bir kulun bile hatırlamasına imkan olmayan 52 komisyon ve alt kurullarla bol sayıda toplantı yapıp devlet ödenekli kurabiyeleri ve sallama çayları mideye indirerek her toplantıda bir kurul daha oluşturmak.
Toplantı sonunda da yeni kurulan kurulların ve komisyonların görev dağılımını yapıp, gözyaşları ile bir sonraki toplantıda, yeni kurul ve komisyonlar oluşturmak üzere yok haritaları çizmek falan.
Tabii küçük Polgar'ın doğal olarak bunlardan pek haberi yok, o keşfedilmeyi bekliyor; küçük Magnus 14 yaşına kadar İstanbul'da ortalama günde 3 turnuva bulup babası tarafından satrançtan kusturulana kadar gezdirilmekte ve nihayet 15 yaşında sivilceleri patlayıp da gözü ve zihni açılınca, kızlara sms atmanın satranç turnuvası peşinde koşmaktan daha akla yakın birşey olduğunu görecek.
Kazara satrancı sevip emek vermeyi göze alan küçük Vladimirlerden biri ise 18'i geçince fark edecek ki İstanbul'da girebileceği ilk ergen turnuvası ancak Ağustos sonunda, Gebze belediyesinin Kızılay Çadırında yapılabiliyor. Topla çıkar 3 turnuvayla, şansı varsa (metrobüs su kaynatmazsa) 1 yılda en fazla oynayacağı 21 oyunla basamakları tırmanacak. Rusya'da öyle yetişiyorlar çünkü, küçük Grischuk da Moskova İl Temsilcisi tarafından keşfedildi.
Hayır bu sistemin bu kadar iyi olacağına iman etmek hakikaten saygıyı gerektiriyor, ciddi bir adanmışlık ama bu kadar kolay olmamalı herşey.
Heykeltraş yetiştirmeye kafayı takmış bir ülkenin, sokaktan topladığı adamları alelacele heykel eğitmeni yaptığı, onlarca adamı da heykel sanatını şehirlerde çocuklara sevdirmek üzere temsilci ilan ettiği bir ülke düşünün.
Geleceğin Michelangelo'ları, Rodin'leri yetişecek; bunun yolu nasıl bulunur derken birinin aklına illerde komisyonlar, temsilcilikler kurmak geliyor, 18 kurula 180 adam doldurulunca geminin kızaktan okyanusa indiğine inananlar oluyor, sizi bilmem ama bunlar bana çok absurt geliyor.
E bu meselden heykeltraşı çıkarıp, yerine satranç oyuncusunu koyunca, bir bakıyoruz burada bu var ve insanlar bunu sayfalarca tartışabiliyorlar.
İl temsilciliği kavramı suni bir kavramdır. Devlet eliyle yetenek keşfedip bir yere taşıyamazsınız; sanatta da olmaz bu, ilimde de sporda da.
Siz şu il temsilcilikleri için verdiğiniz fikri eforu, belli bir kuvvet derecesini geçen profesyonel genç oyuncuların otomatikman üniversite bursu almasına (hak kazanmasına) yorsanız, bu ülkeden bir değil yüz GM çıkar. Mesele maddiyat ve gelecek endişesi üzerinden dönüyor çünkü.
İl temsilcilikleri acilen kapatılmalıdır. Ne geçim sıkıntısı çeken satranççılara faydaları var, ne de bu işe kendini adamak isteyen yeteneklere.
Tek faydaları bize.
Sayelerinde Muzaffer beyi okuyoruz