23-07-2015, 00:11
Beni susturmak mı? Döndüğüme pişman etmek mi? Uykuya yatın, belki rüyanızda görürsünüz.
Bu forumda yazdığına pişman olacak biri varsa sizsiniz.
Diğer arkadaşların yaptığı gibi kabuğuma çekilmem.
Tek başıma mücadele ederim, sıkıntı yok!
Şahsa hitaben konuşmayı uzatma niyetimde değilim. O konuda söyleyeceğimi söyledim.
Şahsıma yeni bir saldırı olmadığı sürece sadece fikirleri ve uygulamaları tartışmaya devam edeceğim.
İllegal ilanı mı? Hiç bile değil, gayet legal. FIDE nezdinde de, TSF nezdinde de legalite sorunu yok.
Sorun "etik" sorunu. Etik olarak böyle bir ünvanın varlığı hatalı, maddi çıkar gözeten bir anlayışın ürünü.
Bu anlayışın FIDE nezdinde de, TSF nezdinde de temsilci bulmuş olması durumu kurtarmıyor.
Bir etkinlikte FIDE veya ECU desteği olması o etkinliği sadece resmi kılar. Mantıklı veya saygın bir etkinlik oluşturmaz.
Ortada etik açıdan tartışmalı bir durum vardır ve bu tartışmanın muhatabı oyuncular, veliler veya antrenörler değil, bizzat FIDE ve TSF'dir.
Peki etik sorun yaratan nedir? Yeni bir ünvan peyda edilmesi. Hayat elbette yeniliklere açıktır, bunu her olgun insan kabul eder.
Ne var ki her yenilik belli bir ihtiyacın karşılanmasına yönelik ortaya çıkar ve doğal olarak yaşamını sürdürür. Durumu bu açıdan ele alalım.
Ortada bazı gerçek ünvanlar vardır: "Dünya 16 Yaşaltı Şampiyonu" dediğimizde dünyanın 16 yaşından küçük en güçlü satranççısı akla gelmektedir. Başka bir örnek: "Avrupa 14 Yaş altı Kızlar Şampiyonu" dendiğinde 14 yaşından küçük kızlar arasında Avrupa'nın en iyi oyuncusu akla gelmektedir. Bu turnuvalardan birinde birinci olan satranççı göğsünü gere gere, gururla ünvanını söyleyebilir, "Avrupa Şampiyonuyum!", veya "Dünya Şampiyonuyum!" diyebilir.
Peki bir "okullar" kelimesi ekleyerek yeni bir ünvan peyda etmenin anlamı nedir? Gereği nedir? Hangi ihtiyacı cevaplamıştır? Bu soruların iyi cevaplanması gerek. Bu kelimeyi peyda eden FIDE'dir, en çok benimseyip özümseyen ise TSF.
Gerçek soru şu: "Avrupa Okullar Üçüncüsü" olmuş bir genç "Avrupa Üçüncüsüyüm!" diyebiliyor mu? Tabii ki hayır.
Satranç camiasının dışında olan arkadaşları sorduğunda ya geçiştirerek pembe bir yalan söylemek durumunda kalacak, ya da uzun uzun izah edip başarısının kısmi olduğu gerçeğini ifade etmek durumunda kalacaktır. Biraz empati kursak bu basit durumu kolayca anlayabiliriz. Çocuk 15 oyuncudan 14'ünün Türkiye, birinin İngiltere (misal) vatandaşı olduğu bir turnuva sonunda "Avrupa Şampiyonu" olduğunu kime anlatabilir ki? Biraz da bu açıdan düşünelim. Bu gençler çevresinden takdir görmek ister, şüpheli sorular duymayı istemez.
Maksat madalya almak mı sadece?
Kupa kaldırmak mıdır bir etkinliğin amacı?
Kupa yoksa etkinlik sürmez mi?
Sadece ödül yoluyla motivasyonun tehlikelerini pedagojik eğitimi almış olan herkes bilir.
Sadece cezaya dayanan eğitim sistemleri nasıl ki bireyde korku ve endişeye neden oluyorsa sadece ödüle dayanan sistemler de bir süre sonra bireyde amaçsızlık hissi ve öğrenilen konuya yabancılaşma şeklinde bir tepki doğurur.
Dolayısıyla her ikisi de mümkün olduğunca nadir kullanılmalı, içleri boşaltılmamalı.
Nasıl ki her gün ceza alan bir çocuk ceza arsızı oluyorsa her katıldığı etkinlikte zorlama bir şekilde ödül alan bir oyuncu bir süre sonra etkinlikten ziyade ödül odaklı düşünmeye başlar.
Bu odaklı düşünce birtakım olumsuzlukları beraberinde getirir. Bunlar arasında masumane sayılabilecek turnuvaya ödülüne göre muamelede bulunma ve ödül kazanamayacağını anladığı turnuvaları habersiz terk etme gibi davranışlar vardır. Çok daha tehlikeli olanı ise daha yüksek bir ödül meblağının paylaşımı için danışıklı bilerek kaybetme gibi hareketlerdir. Bunlar gözlemlediğim olaylardır, varsayımlarım değil. Bu saydıklarımdan bazıları okuyanlara tanıdık gelmiş olabilir.
Ödüle ulaşmak günümüzde kolaydır. Özellikle alt yaş grupları için.
Hiçbir ihtiyacı karşılamayan ve hiçbir talebe dayanmayan yeni ünvanlar yaratmak tehlikelidir.
Ödülün bir işlev görmesini isityorsak sayısını artırmaya değil, değerini artırmaya çalışmalıyız.
Yoka "okullar" gibi "devlete bağlı eğitim kurumları", "özel eğitim kurumları", "uzaktan öğretim kurumları" ya da "oku(ya)mayanlar" gibi birçok varyant türetilebilir.
Bu forumda yazdığına pişman olacak biri varsa sizsiniz.
Diğer arkadaşların yaptığı gibi kabuğuma çekilmem.
Tek başıma mücadele ederim, sıkıntı yok!
Şahsa hitaben konuşmayı uzatma niyetimde değilim. O konuda söyleyeceğimi söyledim.
Şahsıma yeni bir saldırı olmadığı sürece sadece fikirleri ve uygulamaları tartışmaya devam edeceğim.
İllegal ilanı mı? Hiç bile değil, gayet legal. FIDE nezdinde de, TSF nezdinde de legalite sorunu yok.
Sorun "etik" sorunu. Etik olarak böyle bir ünvanın varlığı hatalı, maddi çıkar gözeten bir anlayışın ürünü.
Bu anlayışın FIDE nezdinde de, TSF nezdinde de temsilci bulmuş olması durumu kurtarmıyor.
Bir etkinlikte FIDE veya ECU desteği olması o etkinliği sadece resmi kılar. Mantıklı veya saygın bir etkinlik oluşturmaz.
Ortada etik açıdan tartışmalı bir durum vardır ve bu tartışmanın muhatabı oyuncular, veliler veya antrenörler değil, bizzat FIDE ve TSF'dir.
Peki etik sorun yaratan nedir? Yeni bir ünvan peyda edilmesi. Hayat elbette yeniliklere açıktır, bunu her olgun insan kabul eder.
Ne var ki her yenilik belli bir ihtiyacın karşılanmasına yönelik ortaya çıkar ve doğal olarak yaşamını sürdürür. Durumu bu açıdan ele alalım.
Ortada bazı gerçek ünvanlar vardır: "Dünya 16 Yaşaltı Şampiyonu" dediğimizde dünyanın 16 yaşından küçük en güçlü satranççısı akla gelmektedir. Başka bir örnek: "Avrupa 14 Yaş altı Kızlar Şampiyonu" dendiğinde 14 yaşından küçük kızlar arasında Avrupa'nın en iyi oyuncusu akla gelmektedir. Bu turnuvalardan birinde birinci olan satranççı göğsünü gere gere, gururla ünvanını söyleyebilir, "Avrupa Şampiyonuyum!", veya "Dünya Şampiyonuyum!" diyebilir.
Peki bir "okullar" kelimesi ekleyerek yeni bir ünvan peyda etmenin anlamı nedir? Gereği nedir? Hangi ihtiyacı cevaplamıştır? Bu soruların iyi cevaplanması gerek. Bu kelimeyi peyda eden FIDE'dir, en çok benimseyip özümseyen ise TSF.
Gerçek soru şu: "Avrupa Okullar Üçüncüsü" olmuş bir genç "Avrupa Üçüncüsüyüm!" diyebiliyor mu? Tabii ki hayır.
Satranç camiasının dışında olan arkadaşları sorduğunda ya geçiştirerek pembe bir yalan söylemek durumunda kalacak, ya da uzun uzun izah edip başarısının kısmi olduğu gerçeğini ifade etmek durumunda kalacaktır. Biraz empati kursak bu basit durumu kolayca anlayabiliriz. Çocuk 15 oyuncudan 14'ünün Türkiye, birinin İngiltere (misal) vatandaşı olduğu bir turnuva sonunda "Avrupa Şampiyonu" olduğunu kime anlatabilir ki? Biraz da bu açıdan düşünelim. Bu gençler çevresinden takdir görmek ister, şüpheli sorular duymayı istemez.
Maksat madalya almak mı sadece?
Kupa kaldırmak mıdır bir etkinliğin amacı?
Kupa yoksa etkinlik sürmez mi?
Sadece ödül yoluyla motivasyonun tehlikelerini pedagojik eğitimi almış olan herkes bilir.
Sadece cezaya dayanan eğitim sistemleri nasıl ki bireyde korku ve endişeye neden oluyorsa sadece ödüle dayanan sistemler de bir süre sonra bireyde amaçsızlık hissi ve öğrenilen konuya yabancılaşma şeklinde bir tepki doğurur.
Dolayısıyla her ikisi de mümkün olduğunca nadir kullanılmalı, içleri boşaltılmamalı.
Nasıl ki her gün ceza alan bir çocuk ceza arsızı oluyorsa her katıldığı etkinlikte zorlama bir şekilde ödül alan bir oyuncu bir süre sonra etkinlikten ziyade ödül odaklı düşünmeye başlar.
Bu odaklı düşünce birtakım olumsuzlukları beraberinde getirir. Bunlar arasında masumane sayılabilecek turnuvaya ödülüne göre muamelede bulunma ve ödül kazanamayacağını anladığı turnuvaları habersiz terk etme gibi davranışlar vardır. Çok daha tehlikeli olanı ise daha yüksek bir ödül meblağının paylaşımı için danışıklı bilerek kaybetme gibi hareketlerdir. Bunlar gözlemlediğim olaylardır, varsayımlarım değil. Bu saydıklarımdan bazıları okuyanlara tanıdık gelmiş olabilir.
Ödüle ulaşmak günümüzde kolaydır. Özellikle alt yaş grupları için.
Hiçbir ihtiyacı karşılamayan ve hiçbir talebe dayanmayan yeni ünvanlar yaratmak tehlikelidir.
Ödülün bir işlev görmesini isityorsak sayısını artırmaya değil, değerini artırmaya çalışmalıyız.
Yoka "okullar" gibi "devlete bağlı eğitim kurumları", "özel eğitim kurumları", "uzaktan öğretim kurumları" ya da "oku(ya)mayanlar" gibi birçok varyant türetilebilir.