Özlediğimiz bir tablo.

[M.Aşkın TAŞAN]

Türkiye bayan atletizmi (üstelik rezalet yönetilen) Süreyya Ayhan ile bir dönem patlamıştı. Kaldı ki özellikle Ekaterina ve Betül, çok ciddi bir yatırım yapılsa dünya şampiyonu olabilecek oyuncular, hiç şaka değil.

[color=#0000CD]Bu tespitin altında ciddi bir gerçek vardır.
Yazarının söylediği gibi şaka da değildir.

Benim istediğim bu insanların sadece daha üst seviyelere ulaşırken sadece bu yolda endişe duymasıdır.

Hayatlarında duyacakları tek endişenin satranç geleceklerinin kendi hedeflerine ulaşmaları yönündeki sportif engellerin ortadan kaldırmalarına yönelik şartlarının geliştirilmesi; antrenman şart ve şanslarını geliştirmeleri ve kendi açacakları yoldan yenilere el uzatmalarıdır.

Ben bunu istiyorum. Elbette hayat mücadelesinde onlar da başka endişelere sahip olacaklardır.
Bir Bayan Dünya Şampiyonunun kalıcı bir bakıcı bulması çözüm müdür?
Hazırlık süresi öyle 10 -15 gün değil ki...
O zaman da çocuğunuzla ilgili başka bir bedel ödersiniz hayatınızda.

Ülkemize dönersek bunun için de sistemin kurulması gereğini söylüyorum.

Hasbelkader bir yönetim anlayışına mahkum kalmamalıdırlar.

İstikrarsız, ne kadar süreceği belli olmayan sponsor gelirleri onların geleceğinde endişe yaratmamalıdır.

Hak ettikleri parasal maddi güçleri sporculuk ve antrenörlük yaşamlarında süreklilik arz etmelidir.

Bu, devletçe düzenlenmeli ve kalıcı olmalıdır.
[size=medium]
Ya da GENEL KURULDA bütçe taslaklarında bu pay belirtilmeli ve onay görmelidir.[/size]

Federasyonların ödeyeceği nakit, ancak dönemliktir ve ücrettir.
Maaş değil!
Federasyonda maaşla çalışanlar maaşlarını devletten alırlar, federasyondan değil.

Oysa aktif sporcuların ve antrenörlerin her sene ya da dönem sonunda sözleşme yenileme endişesi taşımamaları gerekir.

Bu sistemi nasıl kurarsınız?
Ülkemizde böyle bir sistem başka spor dallarında var mıdır?

Takımların bünyesindeki sosyal ve ekonomik geleceğin bir garantisi var mıdır?
Kısa dönemli transfer, reklam ve canlı yayın gelirleri bir yere kadardır.
Ya ötesi ?
...

Önemli olan sporculara-antrenörlere kalıcı bir ödenek(maaş) oluşturmaktır. Emeklilik dönemlerinde de devam eden sistemleri olmalıdır.

Önemli olan kulüplere ve satranç merkezlerine yeterli olanak sunmaktır.

Ülkemizde bu hangi dönem ve hangi zihniyet ile oluşabilir?

Dünyada bunun örnekleri var mıdır?

Örneğin hangi Dünya veya Olimpiyat Şampiyonları bu ya da buna benzer şekilde devletlerinin korumasına girmişlerdir?
Ya da başka bir şekilde değerlendirilmişlerdir?

KARPOV devletinden maaş ya da başka bir isim altında sosyal bir garanti almakta mıdır?
Ya da bunu gerektirmeyen bir devlet sistemi mi vardır?
FİSCHER ne yapmıştır?
Henry KISSINGER ona verdiği sözü tutmuş mudur?
...

Bizim ustalarımız için sistem ne olmalıdır?

Sadece aktif sporculuklarında parlayıp sönen bir kaç turnuva birincilik ödülü ya da başka sportif başarılara mı mahkum kalacaklardır?
Federasyonların yönetim anlayışlarının değişmesini mi beklemek çözümdür?
Ya da yönetimlerin değişmesini mi?

Kalıcı çözüm sunun.
[/color]