26-10-2015, 17:04
Beklenir, beklenir. Fakat olumlu, beklenen gelişme olmamasından dolayı sabır tükenir.
Ve bir senaryo yazılır. Aşağıdaki senaryo hiçbir yerde, hiçbir kurumda dile getirilmemiş ve hiçbir yerde bu senaryoyu esas alan film veya tiyatro oynanmayacaktır.
Başkan MHK nu yanına çağırır ve sorar.
“TK aleyhte karar vermiş. Ne yapmalıyım, ne yapmalısınız, ne yapmalılar ?
“Aman ha ! Sayın başkanımız. Sakın yapmayınız, yapmamalıyız, yapmamalılar. Ceza verilirse o yanlış kararı veren hakeme, emsal teşkil eder herkese. Turnuvalarda ayakta dikilecek hakem bulamayız da, bizler dolaşmak zorunda kalırız masaların arasında.”
“Ya, ne cezasından bahsediyorsunuz. Ben ödülün verilip verilmemesini soruyorum.”
“Haa, öylemii, sayın başkanımız. Ohh, rahatlattınız bizi. Biz de sanmıştık ki… Ödümüz kopacaktı nerdeyse.”
“Hadi rahatlayın canım. Ben sizleri cezalandırır mıyım hiç. Kendi bindiğim dalı kesmem.”
“Sayın başkanımız ödülü verirsek yanlış yaptığımız ortaya çıkar kendi camiamızda. Kararı veren bizden birileri değil nasıl olsa. Bizim camiamız onları tanımaz. Ne iş yaptıklarını, nasıl karar aldıklarını, kararlarının ne anlama gediğini bizim camiamız bilmez. TK nın kararı bizim camiamızda hiç dile getirilmemeli, öğrenmemeliler. Yanlış yaptığımız ortaya çıkarsa bizim camiamızda kralın çıplaklığı konuşulmaya başlanır sonra.”
“Durun bi dakka. Ne camiası, hangi camiadan bahsediyorsunuz ?”
“Sayın başkanımız tabii ki kurullarımızda makamlarını dolduranlardan bahsediyoruz. Kralın çıplaklığı kesinleşirse o makamlar boşalır, tekrar doldurmak için hepimizin anası ağlar.”
“Fakat karar ortada. Hodri meydan diyor bana. Avukatlarım bana çözüm yolu göstersinler.”
Avukatlar gelir.
“Ne diyorsunuz avukatlarım ?”
“Kararı ve durumu kabataslak inceliyoruz sayın başkanımız. Birinci olarak yönergemiz kapı gibi, dağ gibi yanımızda, çantamızda duruyor. Hiçbir güç bizim yönergemizi yok sayamaz. Onu açıp, aşıp delemez. Ödülü vermemek için kararı yok hükmünde saydığımızı kamuya ilan edelim.”
“Yok, yok. Yok hükmünde sayamam. Sonra medya karşıma geçip nereden güç alıyorsun, yok sayıyorsun derse cevap veremem. Bildiğiniz gibi sırtımızı dayadığımızı sandığımız eskiler de bugünlerde bizden yüz çevirdiler.”
“O halde sayın başkanımız, biz de doğru bildiğimiz yolda devam ederiz. Anayasaya aykırı bir karar olduğundan Anayasa Mahkemesine dilekçe yazarız. Bildiğiniz gibi bizden ala dilekçe yazan yoktur bu camiada. Kanunlara, pardon yönergemize aykırı işler yaptıklarından dolayı onca oğlan dururken bir kıza ödül verilmesinin garipliğini dile getirip kararı verenleri şikayet ederiz. O da tutmazsa AİHM ne güne duruyor. Bir fısıldamamız bile yeter. Zaten dört gözle bekliyorlar mahkemelerimizin verdikleri kararları bozmak için.”
“Yok, yok. O na da aklım yatmadı. Mahkeme süreçleri çok uzun sürerse ilk kurultayda camiamızın önüne çıkamam. Benim davet ettiklerimden birisi ağzından kaçırıp kararı soruverirse cevap veremem. Tekrar seçilemem.
Herkes suskunlaşır.
“Başkanınız olarak sizden çözüm bekliyorum, niye susuyorsunuz, çıldırtmayın beni.”
“Sayın başkanımız bizim bildiğimiz bu kadar. Bizi siz seçtiniz. Ama bize bu gibi durumlarda, beklenmedik olaylarda daha başka ve sizden farklı nasıl düşünüp davranacağımızı, ne yapacağımızı söylemediniz ki. Siz ne yapacağınızı bilmiyorsanız biz de bilmiyoruz.”
“Ya siz ne biçim kurul başkanı ve üyelerisiniz ? Sizi seçtiysem benim gibi düşünesiniz diye değil. Benim düşünemediğimi düşünesiniz diye seçtim. Yoksa ne gerek vardı size herşeyi ben düşüneceksem.”
“Peki sayın başkanımız, bize müsaade. Biz bi düşünüp gelelim. Fakat sizin düşüncenize aykırı, sizin düşüncenizden başka nasıl düşüneceğimizi bilemiyoruz. Bize hiç öğretmediler. Döndüğümüzde sizin düşünceniz neyse onu uygulayalım dersek şimdiden affedin bizi.”
Derler ve giderler.
Gidiş o gidiş.
Gelemediler.
Düşünüyorlar mı acaba ?
Sanmam.
“Biz biziz, başkanımızı biliriz, o ne derse biz de onu deriz. Onca oğlan dururken bir kıza ödül vermeyiz.”
Demişlerdir.
Ve bir senaryo yazılır. Aşağıdaki senaryo hiçbir yerde, hiçbir kurumda dile getirilmemiş ve hiçbir yerde bu senaryoyu esas alan film veya tiyatro oynanmayacaktır.
Başkan MHK nu yanına çağırır ve sorar.
“TK aleyhte karar vermiş. Ne yapmalıyım, ne yapmalısınız, ne yapmalılar ?
“Aman ha ! Sayın başkanımız. Sakın yapmayınız, yapmamalıyız, yapmamalılar. Ceza verilirse o yanlış kararı veren hakeme, emsal teşkil eder herkese. Turnuvalarda ayakta dikilecek hakem bulamayız da, bizler dolaşmak zorunda kalırız masaların arasında.”
“Ya, ne cezasından bahsediyorsunuz. Ben ödülün verilip verilmemesini soruyorum.”
“Haa, öylemii, sayın başkanımız. Ohh, rahatlattınız bizi. Biz de sanmıştık ki… Ödümüz kopacaktı nerdeyse.”
“Hadi rahatlayın canım. Ben sizleri cezalandırır mıyım hiç. Kendi bindiğim dalı kesmem.”
“Sayın başkanımız ödülü verirsek yanlış yaptığımız ortaya çıkar kendi camiamızda. Kararı veren bizden birileri değil nasıl olsa. Bizim camiamız onları tanımaz. Ne iş yaptıklarını, nasıl karar aldıklarını, kararlarının ne anlama gediğini bizim camiamız bilmez. TK nın kararı bizim camiamızda hiç dile getirilmemeli, öğrenmemeliler. Yanlış yaptığımız ortaya çıkarsa bizim camiamızda kralın çıplaklığı konuşulmaya başlanır sonra.”
“Durun bi dakka. Ne camiası, hangi camiadan bahsediyorsunuz ?”
“Sayın başkanımız tabii ki kurullarımızda makamlarını dolduranlardan bahsediyoruz. Kralın çıplaklığı kesinleşirse o makamlar boşalır, tekrar doldurmak için hepimizin anası ağlar.”
“Fakat karar ortada. Hodri meydan diyor bana. Avukatlarım bana çözüm yolu göstersinler.”
Avukatlar gelir.
“Ne diyorsunuz avukatlarım ?”
“Kararı ve durumu kabataslak inceliyoruz sayın başkanımız. Birinci olarak yönergemiz kapı gibi, dağ gibi yanımızda, çantamızda duruyor. Hiçbir güç bizim yönergemizi yok sayamaz. Onu açıp, aşıp delemez. Ödülü vermemek için kararı yok hükmünde saydığımızı kamuya ilan edelim.”
“Yok, yok. Yok hükmünde sayamam. Sonra medya karşıma geçip nereden güç alıyorsun, yok sayıyorsun derse cevap veremem. Bildiğiniz gibi sırtımızı dayadığımızı sandığımız eskiler de bugünlerde bizden yüz çevirdiler.”
“O halde sayın başkanımız, biz de doğru bildiğimiz yolda devam ederiz. Anayasaya aykırı bir karar olduğundan Anayasa Mahkemesine dilekçe yazarız. Bildiğiniz gibi bizden ala dilekçe yazan yoktur bu camiada. Kanunlara, pardon yönergemize aykırı işler yaptıklarından dolayı onca oğlan dururken bir kıza ödül verilmesinin garipliğini dile getirip kararı verenleri şikayet ederiz. O da tutmazsa AİHM ne güne duruyor. Bir fısıldamamız bile yeter. Zaten dört gözle bekliyorlar mahkemelerimizin verdikleri kararları bozmak için.”
“Yok, yok. O na da aklım yatmadı. Mahkeme süreçleri çok uzun sürerse ilk kurultayda camiamızın önüne çıkamam. Benim davet ettiklerimden birisi ağzından kaçırıp kararı soruverirse cevap veremem. Tekrar seçilemem.
Herkes suskunlaşır.
“Başkanınız olarak sizden çözüm bekliyorum, niye susuyorsunuz, çıldırtmayın beni.”
“Sayın başkanımız bizim bildiğimiz bu kadar. Bizi siz seçtiniz. Ama bize bu gibi durumlarda, beklenmedik olaylarda daha başka ve sizden farklı nasıl düşünüp davranacağımızı, ne yapacağımızı söylemediniz ki. Siz ne yapacağınızı bilmiyorsanız biz de bilmiyoruz.”
“Ya siz ne biçim kurul başkanı ve üyelerisiniz ? Sizi seçtiysem benim gibi düşünesiniz diye değil. Benim düşünemediğimi düşünesiniz diye seçtim. Yoksa ne gerek vardı size herşeyi ben düşüneceksem.”
“Peki sayın başkanımız, bize müsaade. Biz bi düşünüp gelelim. Fakat sizin düşüncenize aykırı, sizin düşüncenizden başka nasıl düşüneceğimizi bilemiyoruz. Bize hiç öğretmediler. Döndüğümüzde sizin düşünceniz neyse onu uygulayalım dersek şimdiden affedin bizi.”
Derler ve giderler.
Gidiş o gidiş.
Gelemediler.
Düşünüyorlar mı acaba ?
Sanmam.
“Biz biziz, başkanımızı biliriz, o ne derse biz de onu deriz. Onca oğlan dururken bir kıza ödül vermeyiz.”
Demişlerdir.