23-08-2016, 19:03
Turnuvanın birinde geçer hikayemiz.
Oyuncu çok uzaklardan gelmiştir. Sonunda menzile erişmiştir.
İçinde satranç sevdası,
Etrafında satranç sadası,
Kokladığı tüm kokularda satranç havası,
Sanki gökyüzünün sonsuzluğuna kanatlanacak bir kuş hevesi.
Şölen başlar. Elinde mücevher olur taşlar.
İkinci gün oyuncu ayağa kalkar.
Çantasını eline takar.
Hakem pür dikkat bakar.
Oyuncu çantasıyla yürümeye başlar.
Hakem şaşırır.
-“Ne yapmalıyım acaba ?”
Düşünür.
-“Kural bana yetki verdi miydi acaba bu oyuncuya sıfır vermem için ?”
-“Başhakemime sorsam mı ki ?”
-“Ya ben başhakeme sormaya gittiğimde bu oyuncu telefonunu eline alır ve tekrar çantasına koyarsa, o zaman fırsatı kaçırırım.”
-“Veya şimdi hemen çantayı elime alayım, gideyim çantalının rakibine sorayım. Diyeyim ki, bak, çanta elimde, rakibin çantayı açmadı ve içindeki telefon da kapalı. Ama en küçük şüpheniz varsa tereddütsüz rakibinize sıfır size de bir vereceğim. İtirazınız yoksa çanta bende siz orada oyununuza devam edeceksiniz. Ne dersiniz ?”
diyeyim diye düşünür. Ama yabancı dil bilmediği aklına gelir ve vazgeçer.
Sonra,
-“Dur bakalım ne olacak ?”
diyerek oyuncuyu takip eder. Oyuncu önde hakem arkada.
Bir ara oyuncu hakeme “Kantin nerede ?” diye sorar.
“Hımm, kantinin nerede olduğun bilmiyor. Bilmiyorum desem başka yönlere gidecek, başkalarına soracak. Fırsat elimden kaçacak. En iyisi kantinin yerini söyleyeyim ki konum ve de pozisyonumuz değişmesin.
-“Kantin oyun sahasının dışında, işte şuracıkta.”
-“Teşekkür ederim, bir kahve alacaktım da.”
Beraberce tren vagonları misali önlü-arkalı yürüyüş devam eder. Kantinde oyuncu kahvesini alır. Sıra ödemeye gelir. Elini cebine atar. Bir de ne görsün, beş kuruş yok. O an hatırlar, tüm parasını ve kredi kartını çantasına koyduğunu. Tam çantasını açacakken aklına gelir, tur başlamadan önce başhakemin çanta kuralı uyarısında bulunduğunu.
-“Ama” der, kendi kendine,
-“Hakem zaten yanı başımda. Yanlış yaptıysam zaten şimdiye kadar peşimdeyken müdahale ederdi ve cezayı verirdi. Hem zaten kendi şehrimde çantalı gezmeler her zaman ve her yerde oluyor. Bunda şüphe çekecek ne olabilir ki ?”
Der ve çantasını açar.
Hakem tam bu sırada avcının avını kıskıvrak yakaladığı andaki heyecanı ve zevkiyle,
-“Dur” der.
-“Hakim önünde suçlusun. Cezalısın. Sana sıfır, rakibine bir verdim. Not tuttuğun kağıt parçasını derhal imzala bakıyım.”
Oyuncu şaşırır, hayret eder, etraftan medet bekler. Sonra itiraz eder.
“Olmaz böyle şey, yoksa rüya mı.”
“Çanta taşıyorum diyerek bu ceza reva mı.”
“Az önce yardımcıydın bana, şimdiki riya mı.”
“Sen kralsın da ben reaya mı.”
der ama naçar kendisini çokça hakemlerin olduğu bir odada bulur.
Arkası yarın…
Oyuncu çok uzaklardan gelmiştir. Sonunda menzile erişmiştir.
İçinde satranç sevdası,
Etrafında satranç sadası,
Kokladığı tüm kokularda satranç havası,
Sanki gökyüzünün sonsuzluğuna kanatlanacak bir kuş hevesi.
Şölen başlar. Elinde mücevher olur taşlar.
İkinci gün oyuncu ayağa kalkar.
Çantasını eline takar.
Hakem pür dikkat bakar.
Oyuncu çantasıyla yürümeye başlar.
Hakem şaşırır.
-“Ne yapmalıyım acaba ?”
Düşünür.
-“Kural bana yetki verdi miydi acaba bu oyuncuya sıfır vermem için ?”
-“Başhakemime sorsam mı ki ?”
-“Ya ben başhakeme sormaya gittiğimde bu oyuncu telefonunu eline alır ve tekrar çantasına koyarsa, o zaman fırsatı kaçırırım.”
-“Veya şimdi hemen çantayı elime alayım, gideyim çantalının rakibine sorayım. Diyeyim ki, bak, çanta elimde, rakibin çantayı açmadı ve içindeki telefon da kapalı. Ama en küçük şüpheniz varsa tereddütsüz rakibinize sıfır size de bir vereceğim. İtirazınız yoksa çanta bende siz orada oyununuza devam edeceksiniz. Ne dersiniz ?”
diyeyim diye düşünür. Ama yabancı dil bilmediği aklına gelir ve vazgeçer.
Sonra,
-“Dur bakalım ne olacak ?”
diyerek oyuncuyu takip eder. Oyuncu önde hakem arkada.
Bir ara oyuncu hakeme “Kantin nerede ?” diye sorar.
“Hımm, kantinin nerede olduğun bilmiyor. Bilmiyorum desem başka yönlere gidecek, başkalarına soracak. Fırsat elimden kaçacak. En iyisi kantinin yerini söyleyeyim ki konum ve de pozisyonumuz değişmesin.
-“Kantin oyun sahasının dışında, işte şuracıkta.”
-“Teşekkür ederim, bir kahve alacaktım da.”
Beraberce tren vagonları misali önlü-arkalı yürüyüş devam eder. Kantinde oyuncu kahvesini alır. Sıra ödemeye gelir. Elini cebine atar. Bir de ne görsün, beş kuruş yok. O an hatırlar, tüm parasını ve kredi kartını çantasına koyduğunu. Tam çantasını açacakken aklına gelir, tur başlamadan önce başhakemin çanta kuralı uyarısında bulunduğunu.
-“Ama” der, kendi kendine,
-“Hakem zaten yanı başımda. Yanlış yaptıysam zaten şimdiye kadar peşimdeyken müdahale ederdi ve cezayı verirdi. Hem zaten kendi şehrimde çantalı gezmeler her zaman ve her yerde oluyor. Bunda şüphe çekecek ne olabilir ki ?”
Der ve çantasını açar.
Hakem tam bu sırada avcının avını kıskıvrak yakaladığı andaki heyecanı ve zevkiyle,
-“Dur” der.
-“Hakim önünde suçlusun. Cezalısın. Sana sıfır, rakibine bir verdim. Not tuttuğun kağıt parçasını derhal imzala bakıyım.”
Oyuncu şaşırır, hayret eder, etraftan medet bekler. Sonra itiraz eder.
“Olmaz böyle şey, yoksa rüya mı.”
“Çanta taşıyorum diyerek bu ceza reva mı.”
“Az önce yardımcıydın bana, şimdiki riya mı.”
“Sen kralsın da ben reaya mı.”
der ama naçar kendisini çokça hakemlerin olduğu bir odada bulur.
Arkası yarın…