30-03-2008, 21:39
Adına layık olacak biçimde hiç günlük tutamadım ben..Yani günü gününe boş bir kağıtla gevezelik cazip gelmedi hiç..Aslında bütün düzenini düzensizlik üzerine kurmuş birisi olarak belki karakterime ters gelmiştir bilemiyorum..Beni yakından tanıyanlar bilirler, lise hayatım bir veya çok olsa iki defterle bitmiştir..Bununla övünecek yaşı geçtim..Kızıyorum da kendime ara sıra...Çünkü görüyorum ki o birkaç defterime baktığımda; o malum sayfaların boşta kalan köşelerine yazılmış ufak tefek şarkı sözlerinden tutun da, isminin üstü karalanmış sevgililerimin isimlerine kadar nice 'anlık' tutulmuş meğer tarafımdan..Ve bu düzensiz anlıklar belki ben defter tutsam çok daha manidar olabilirdi eski günlerim açısından..
Sonra en sevdiğim hatıralarım unutmuş olduğum mutluluklarımmış meğer..Örneğin; yolda karşılaştığım bir ilkokul arkadaşım, beni hatırladığını belirten cümlelerin arasına sıkıştırıverince iki-üç ortak anımızı, her defasında yeniden anlıyorum; o kadar çok şey varmış ki beni geçmişte mutlu eden..
Yaşınız kaç?
Ve hiç düşündünüz mü o yaşa kadar kaç kere kahkaha attınız?
İşte bütün bu kahkahalarınızı, bütün bu sizi güldüren-sevindiren anılarınızı not etmiş olsaydınız ve arada bakabilseydiniz fena mı olurdu?
İnsanın kendi arşivini tutmasından söz ediyorum..Otobüs yolculukları esnasında ürettiğim enteresan fikirlerin sonuncusu olan bu büyük arşivden sizde de kendinize ait bir tane olsa her şey bambaşka olmaz mıydı? :) Bütün bu saçmalıkları uç uca ekleyince belki mantıklı ya da en azından faydalı bir yere ulaşamaz mıyız?
Bence anılarınıza haksızlık etmeyin..Oturup hayatını yazan insanlar olun demiyorum; fakat sizin hayatınız ve bu hayatı 'hayat' yapan anılarınız siz göçüp gittikten sonra kalsa, hiçkimse okumayacak bile olsa bir güzellik, bir 'heyecan' olmaz mı?
Bu konuda söylediklerimi dikkate almalısınız.. Yoksa sizler de benim gibi inanmamak istersiniz:
Ölenlerle hatıraların da öldüğüne..
Sonra en sevdiğim hatıralarım unutmuş olduğum mutluluklarımmış meğer..Örneğin; yolda karşılaştığım bir ilkokul arkadaşım, beni hatırladığını belirten cümlelerin arasına sıkıştırıverince iki-üç ortak anımızı, her defasında yeniden anlıyorum; o kadar çok şey varmış ki beni geçmişte mutlu eden..
Yaşınız kaç?
Ve hiç düşündünüz mü o yaşa kadar kaç kere kahkaha attınız?
İşte bütün bu kahkahalarınızı, bütün bu sizi güldüren-sevindiren anılarınızı not etmiş olsaydınız ve arada bakabilseydiniz fena mı olurdu?
İnsanın kendi arşivini tutmasından söz ediyorum..Otobüs yolculukları esnasında ürettiğim enteresan fikirlerin sonuncusu olan bu büyük arşivden sizde de kendinize ait bir tane olsa her şey bambaşka olmaz mıydı? :) Bütün bu saçmalıkları uç uca ekleyince belki mantıklı ya da en azından faydalı bir yere ulaşamaz mıyız?
Bence anılarınıza haksızlık etmeyin..Oturup hayatını yazan insanlar olun demiyorum; fakat sizin hayatınız ve bu hayatı 'hayat' yapan anılarınız siz göçüp gittikten sonra kalsa, hiçkimse okumayacak bile olsa bir güzellik, bir 'heyecan' olmaz mı?
Bu konuda söylediklerimi dikkate almalısınız.. Yoksa sizler de benim gibi inanmamak istersiniz:
Ölenlerle hatıraların da öldüğüne..
gel gel berû ki savm u salâtın kazası var
sensiz geçen vakt-i hayatın kazası yok
sensiz geçen vakt-i hayatın kazası yok