07-12-2010, 23:37
"Yeni seçmeli dersimiz: Nükleer Fizik!" desem inanır mısınız? Cevabınızı duyar gibiyim...
Satranç seçmeli ders olarak kabul edildi ve geçen 5 yıllık sürede ne kadar başarı sağlandı? Çok yerinde bir soru yöneltmişsiniz, tebrik ederim erguvani.
MEB'de çalışanlar gayet bilirler ama bilmeyenler için kısaxa özetleyeyim:
Öncelikle, seçmeli ders diye birşey yok. Dersler "zorunlu seçmeli" şeklinde uygulanıyor.
Satranca gelirsek: Verdiğiniz bilginin doğru olup olmadığını ilköğretimde çalışan meslektaşlarım daha iyi bilirler ama, yanlış hatırlamıyorsam 4. ve 5. snıflarda da seçilebiliyordu. Tekrar edeyim, bu bilgiyi teyit etmekte fayda var.
Benim değinmek istediğim konu dersi hangi yaş grubunun seçip seçemediği değildir. Buradaki mesele derslerin ehil olmayan ellerde ziyan edilmesidir.
Gerekli donanım bir kenara, temel satranç bilgilerinden (taşların hareketleri, tahta, notasyon vb.) kendileri bile yoksun olan öğretmenlerin, TSF tarafından peynir-ekmek gibi dağıtılan sertifikalarla yasa karşısında ehil gibi gösterilmesidir. Bu durum hakkaniyete aykırı olmakla kalmayıp, çocukların ve gençlerin satrançtan soğumalarına bile neden olabilmektedir. Bunlar sürekli gözlemlediğimiz örnekler, yaşanmış olaylar. Atış-yazış değil.
Bu şartlarda ne yapmalı? Elbette fikri temelden sorgulamak gerek. Yarın okuldan mezun olup sokağa çıktığında, gittiği hiçbir yerde satranç oynanmıyorsa o çocuğa satranç öğretmenin zarureti olabilir mi? Şahsen bunun gerekliliğine inanmıyorum.
O insana sürekli dogmatik düşünceler aşılanıyorsa ve düşünmek yerine sinmek öğretiliyorsa satrancın bu düzlemde bir yeri olduğuna inanmak oldukça zordur.
Henüz bir kitle sporu olmayan satranca, böylesi bir şekilde ve gerçekdışı abartmalarla yaklaşırsak, eğitici yanını törpülemiş oluruz.
"Sadede gel." derseniz şunu öneririm:
1. Satrancın henüz bir kitle sporu olmadığını kabul etmek.
2. Her öğrencinin satranç oynayamayacağını ve bu sporun belli karakter özelliklerine ihtiyaç duyduğu gerçeğini kabul etmek.
3. Satranç eğitimini özgür düşünce ile takviye etmek ve ilerletmek.
4. Satrancın sportif değil, sosyal yönüne vurgu yapmak.
Bu adımlar gerekli hassasiyet ve isabetle atıldığında bugün sokakta ve satranç salonlarında yaşadığımız birçok sorunun kendiliğinden çözümlendiğibigöreceksiniz.
Sevgi ve saygılarımla.
Satranç seçmeli ders olarak kabul edildi ve geçen 5 yıllık sürede ne kadar başarı sağlandı? Çok yerinde bir soru yöneltmişsiniz, tebrik ederim erguvani.
MEB'de çalışanlar gayet bilirler ama bilmeyenler için kısaxa özetleyeyim:
Öncelikle, seçmeli ders diye birşey yok. Dersler "zorunlu seçmeli" şeklinde uygulanıyor.
Satranca gelirsek: Verdiğiniz bilginin doğru olup olmadığını ilköğretimde çalışan meslektaşlarım daha iyi bilirler ama, yanlış hatırlamıyorsam 4. ve 5. snıflarda da seçilebiliyordu. Tekrar edeyim, bu bilgiyi teyit etmekte fayda var.
Benim değinmek istediğim konu dersi hangi yaş grubunun seçip seçemediği değildir. Buradaki mesele derslerin ehil olmayan ellerde ziyan edilmesidir.
Gerekli donanım bir kenara, temel satranç bilgilerinden (taşların hareketleri, tahta, notasyon vb.) kendileri bile yoksun olan öğretmenlerin, TSF tarafından peynir-ekmek gibi dağıtılan sertifikalarla yasa karşısında ehil gibi gösterilmesidir. Bu durum hakkaniyete aykırı olmakla kalmayıp, çocukların ve gençlerin satrançtan soğumalarına bile neden olabilmektedir. Bunlar sürekli gözlemlediğimiz örnekler, yaşanmış olaylar. Atış-yazış değil.
Bu şartlarda ne yapmalı? Elbette fikri temelden sorgulamak gerek. Yarın okuldan mezun olup sokağa çıktığında, gittiği hiçbir yerde satranç oynanmıyorsa o çocuğa satranç öğretmenin zarureti olabilir mi? Şahsen bunun gerekliliğine inanmıyorum.
O insana sürekli dogmatik düşünceler aşılanıyorsa ve düşünmek yerine sinmek öğretiliyorsa satrancın bu düzlemde bir yeri olduğuna inanmak oldukça zordur.
Henüz bir kitle sporu olmayan satranca, böylesi bir şekilde ve gerçekdışı abartmalarla yaklaşırsak, eğitici yanını törpülemiş oluruz.
"Sadede gel." derseniz şunu öneririm:
1. Satrancın henüz bir kitle sporu olmadığını kabul etmek.
2. Her öğrencinin satranç oynayamayacağını ve bu sporun belli karakter özelliklerine ihtiyaç duyduğu gerçeğini kabul etmek.
3. Satranç eğitimini özgür düşünce ile takviye etmek ve ilerletmek.
4. Satrancın sportif değil, sosyal yönüne vurgu yapmak.
Bu adımlar gerekli hassasiyet ve isabetle atıldığında bugün sokakta ve satranç salonlarında yaşadığımız birçok sorunun kendiliğinden çözümlendiğibigöreceksiniz.
Sevgi ve saygılarımla.