15-02-2009, 13:58
''Nefes aldıkça umut ediyorum.'' anlamına gelen Latince sözcük.. Özetliyor pek çok şeyi aslında, nasıl düşündüğümü, nasıl ayakta durduğumu... Herşeye rağmen !
Tek sorun var! Bugün nefes alamıyorum.. Belki içtiğim sigaralardan, belki geçmişin karnıma yerleştirdiği o sağlam yumruktan... belki kendi yaptıklarımdan, belki de senin..
Ama, nefes alamıyorum bugün.
Nefes alamadığım için mi bu haldeyim şu an yoksa umut edemediğimden mi bilmiyorum. Herşey çok flu. Etraf karanlık ve bulanık.. Pek birşey seçmiyor artık gözlerim..
Kapatıyorum gözlerimi zaten birşey göremiyorum diye.. İçimi izlemeye koyuluyorum belki birşey görürüm diye ama orası dışarıdan daha karanlık ve daha bulanık.
Birşeyler görmeye başlıyorum sonunda dışarıda bakıp da göremediklerimi içimde görürüm belki diye hevesleniyorum.. Görüntü netleşiyor yavaş yavaş.. Birini tanıyorum hemen ama öbürü kim bilmiyorum?? Bu gördüğüm ne ki diye sorguluyorum.. bunun içimde ne işi var?
Sonra netleşiyor birden. İnsanın çok garip bir varlık olduğunu biliyordum ama kara kutusu olduğunu bilmiyordum.. Kaza anındaki değerleri sabitleyen bir kara kutu gibi çalıştığını gerçekten bilmiyordum.. Anlıyorum sonra gördüğümün ne olduğunu..
Nefes alırken gördüğüm son görüntü gözlerimin önünden gitmiyor; nefesimi kesen o yumruğu yemeden önceki son şey, fonda aynı müzik ile kitleniyor görüntü "SEN" ve ''O''
Karın kaslarımın zayıfladığının farkındaydım, farkındaydım göbek yaptığımın biraz ama bir yumrukla bu hale gelebileceğimi pek düşünmüyordum doğrusu, ama oldu..
Bir yumrukla ölmeyeceğimi biliyorum, nefesimin kesilmesinin geçeceğini ve nefes almaya başlayınca umut etmeye devam edeceğimi..
Ama bugün nefes alamıyorum.. Dum Spiro Spero... Ama bugün nefes alamıyorum!
Bu yazıya arkadaşıma ait özel bir sayfada rastladım.. Hoşuma gitmese de hayata dair bir parça.. Ve benim de eklemek istediğim bir şey var..
''Ti mundesh me provu me fluturu. por kurré mos i beso quellit ! ''
''Uçmayı deneyebilirsin ama asla gökyüzüne güvenme! ''
Tek sorun var! Bugün nefes alamıyorum.. Belki içtiğim sigaralardan, belki geçmişin karnıma yerleştirdiği o sağlam yumruktan... belki kendi yaptıklarımdan, belki de senin..
Ama, nefes alamıyorum bugün.
Nefes alamadığım için mi bu haldeyim şu an yoksa umut edemediğimden mi bilmiyorum. Herşey çok flu. Etraf karanlık ve bulanık.. Pek birşey seçmiyor artık gözlerim..
Kapatıyorum gözlerimi zaten birşey göremiyorum diye.. İçimi izlemeye koyuluyorum belki birşey görürüm diye ama orası dışarıdan daha karanlık ve daha bulanık.
Birşeyler görmeye başlıyorum sonunda dışarıda bakıp da göremediklerimi içimde görürüm belki diye hevesleniyorum.. Görüntü netleşiyor yavaş yavaş.. Birini tanıyorum hemen ama öbürü kim bilmiyorum?? Bu gördüğüm ne ki diye sorguluyorum.. bunun içimde ne işi var?
Sonra netleşiyor birden. İnsanın çok garip bir varlık olduğunu biliyordum ama kara kutusu olduğunu bilmiyordum.. Kaza anındaki değerleri sabitleyen bir kara kutu gibi çalıştığını gerçekten bilmiyordum.. Anlıyorum sonra gördüğümün ne olduğunu..
Nefes alırken gördüğüm son görüntü gözlerimin önünden gitmiyor; nefesimi kesen o yumruğu yemeden önceki son şey, fonda aynı müzik ile kitleniyor görüntü "SEN" ve ''O''
Karın kaslarımın zayıfladığının farkındaydım, farkındaydım göbek yaptığımın biraz ama bir yumrukla bu hale gelebileceğimi pek düşünmüyordum doğrusu, ama oldu..
Bir yumrukla ölmeyeceğimi biliyorum, nefesimin kesilmesinin geçeceğini ve nefes almaya başlayınca umut etmeye devam edeceğimi..
Ama bugün nefes alamıyorum.. Dum Spiro Spero... Ama bugün nefes alamıyorum!
Bu yazıya arkadaşıma ait özel bir sayfada rastladım.. Hoşuma gitmese de hayata dair bir parça.. Ve benim de eklemek istediğim bir şey var..
''Ti mundesh me provu me fluturu. por kurré mos i beso quellit ! ''
''Uçmayı deneyebilirsin ama asla gökyüzüne güvenme! ''