BAŞ(KAN)LIK...

[Hüseyin AKTAŞ]

Bir önceki sayfada kullandığım "klasik" sözcüğünü "eski" anlamında kullandığımı belirterek devam ediyorum:

"Çağdaş devlet, örgütler örgütüdür" demiştik...

Bir zamanlar bu ülkede insanlara "Angara'ya giderlerdi"... Otogarlarda ya da tren istasyonlarında ya da kendine ait bineklerle yollara düşen yerel önderlere rastlardınız ve sorduğunuz zaman "Angara'ya gidiyorum" ya da "Angara'dan geliyorum" yanıtını alırdınız. Bu insanlar o kadar çok gelir giderlerdi ki, en sonunda "Ankara'ya" demeleri gereken yerde "Angara'ya" demeye başlamış olurlardı. Çünkü sorun çözmek için Ankara'da geçirdikleri zaman içerisinde dilleri Ankara şivesine boyun eğmiş olurdu... Bu önderler bazen bir köy muhtarı olduğu gibi, bazen "vilayetin" valisi, bazen "kazanın" kaymakamı ya da "ireis beyi" olabilirdi...

Bu insanlar Ankara'ya neden gider gelirlerdi?
Bazen Ankara'ya gidip de gelmeyen vekilleri nedeniyle gider gelirlerdi...
El etek kilitleyip bir türlü aşamadıkları bürokrasi canavarını aşmak için giderlerdi. Merkezi yönetim Ankara'yı başkent yapmıştı ve yerel yönetimlerin henüz kurumsallaşamadığı dönemlerde insanlar sorunu kaynağından çözmek adına Ankara'ya giderlerdi. Gidemeyenler ise benim gibi şiir yazardı:

sen hep samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de buralara
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

yol uzak
hane viran
dersen eğer kemal’ım!
dilediğin yere çık
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

gör ki ne haldedir ‘ey türk gençliği’n
gör ki ne haldedir bursa’da dediklerin
gör ki ne haldedir ‘bu yurdun efendisi’
sen hep samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de oralara
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

karadeniz derler bir kara derya
abanmış üstüne kozlu’da çocukların
kömür müdür yürek midir ocaklardaki
ağıt mıdır figan mıdır bacalardaki
zonguldak zonguldak vurur yüreğim
zonguldar dertlerim günde beş öğün
katarlanır albayraklı cenazelerim
kimi ağlar ekmek ekmek, ne bilem
kimi ağlar okul okul, ne bilsin
ne bilsin grizuyu grevi sendikayı, kemal’ım
ne bilsin yoksul yetim?
sen hep samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de kömürlere
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

kimi kurşun sıkar kimi cop sallar
kan akar okulların kapılarında
defteri kan kitabı kan günaydını kan
böyle mi doğmuştu güneş samsun’dan?
ekmeksizler okul diye meleşir
bir kalemi yedi kardeş üleşir
ölen ölür ölmeyenler ağlaşır
bu muydu beklediğin kurtuluşundan?
sen hep samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de okullara
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

pamukta tütünde neler dönüyor
demirden petrolden kimler vuruyor
millet ucun ucun akmış gidiyor
‘benim bu gidişe aklım ermiyor’
vahdettin döküntüsü fetva veriyor
‘derdim çoktur hangisine yanayım?’
hangi bir kurbana ağıt düzeyim
ne yöne gittik ki geldik bu yana
bu kuyudan hangi yöne bakayım?
kemal’ım kemal’ım tatlı kemal’ım
kılıcı belinde atlı kemal’ım!
sen hep böyle heykelde mi durursun
sen hep böyle nutuk’ta mı durursun?
sen hep böyle samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de ırgat pazarlarına
hele bir de zindanlara
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

yazın gel güzün gel zemheride gel
zemheri soğuk dersen
kemal’ım
azıcık beride gel
gel de anlasınlar sen kimin kemal’ısın
ağanın mı beyin mi beyoğlunun mu
tacirin mi tefecinin mi kompradorun mu
yoksa benim gibi emekçinin mi
gel hele bir
gel hele bir
gel de anlasınlar sen kimin kemal’ısın!
gel de bir gör hele hallerimizi
kimler çalıp çırpar ellerimizi
yunus’lu pir sultan’lı dillerimizi!
sen hep samsun’a mı çıkarsın ay oğul ay kemal’ım
hele bir de her yere
çık hele bir
çık hele bir
kemal’ım!

çık ki her yer samsun olsun kemal’ım
çık ki her yer samsun olsun kemal’ım!

Şiirin şairi Hasan Hüseyin KORMAZGİL'i saygı ile anarak, burada da bir ara verelim...