Dernek ve kulüp yapılarına istemeden övgü düzerken bu konunun dışına çıkmak istemiyorum ama bu konuyla ilgili.
Şöyle özetleyeyim. Satrancın hedefi oyundur. Yani hepimiz, seveni, yöneticisi, siyasetçisi veya muhalifi öncelikle oyunu yaşatmak üzerine çözüm üretmeliyiz. Oyun da (yani satranç sporu) oyuncuyu - sporcuyu- zorunlu kılar.
Bu tartışmanın ana konusu olan çoğul satranç gösterileri de bu oyunun parçası. Ben bunu temel bir gelir kaynağı olarak görmek istemiyorum, bence bir ustanın temel gelir kaynağı spor olmadı, bunun temaşasından gelecek kaynak değil ama bu ayrı bir nüans.
Derneklere dönersek, benim garipsediğim tüm dünyada bu konuda uygulanan ve nedense hiç tartışılmayan bir model var. Sporlar hangi branş olursa olsun, kulüp çatıları altında gelişir. Hüseyin Bolt'un, Justin Gatlin'in, Tİm Duncan'ın veya dünya jimnastik şampiyonunun da bağlı olduğu bir kulüp var.
Yani bir yerlerde de yazdım, İsveç'te faal 300 satranç derneği var. Her oyuncu bir derneğe (kulübe) kayıtlı olmak zorunda. Bu o kadar sağlıklı bir sistem ki mesela bu forumlarda tartıştığımız onlarca küçük meselenin doğal çözümü.
Mesela şikeye çözüm. Oyun sırasında ahlak dışı davranışa çözüm. Haksız yararlanma ile hileli maç kazanmaya çözüm. Neden? Çünkü oyuncu bir kulübe kayıtlı olduğunda, onun yaptığı hukuk dışı eylemden dolayı kulübü de ceza alıyor ve bir şekilde kötü yola tevessül den oyuncu kulüp bulamıyor. Bir tür doğal koruma.
Diğer yandan kulüpler veya dernekler oyuncuların sürekli bir araya gelebileceği bir ocak gibi. Kıdemli usta oyunculardan terbiye, oturup kalkma, nezaket, rakibin elini sıkma gibi basit ama tahtada öğretilemez kavramları görüyorlar. Ulf Andersson ile aynı masada analiz yapan küçük bir çocuğun bu oyuna saygısı veya bağlılığı ile, bir İl Temsilcisinin yılda bir Esenler Otogarı'nın arkasında yapmayı başaracağı turnuvaya katılan çocuğun durumu aynı değildir tahmin ediyorum.
Buradan devlete ve federasyona gidersek, tüm dünyada spot federasyonları 3 ana iş için var edilir: İlki oyunu yaşatmak ve yaymak, ikincisi kaynak bulmak, üçüncüsü de denetlemektir.
Yani tüm dünyada sistem "sen açabildiğin kadar kulüp aç, ben sana kaynak bulurum ama seni denetlerim" şeklindedir. Bu nedenle mesela İsveç Federasyonu 10 yönetici ile yönetilir. Sistem oyun ve oyuncu için kurgulanmıştır çünkü.
Bizde ise sistem memur için kurgulanmıştır ve bu konuda dünyada tek örneğiz. 22 veya 23 kurul var (evet Windows daha az güncelleme yapıyor veya TOKİ daha az inşaat dikiyor
TSF'ye 2 hafta girmediğinizde kurul sayısı artıyor. Yazın 18 falandı).
Şimdi İl temsilcisi bizzat herhangi bir satranç aktivitesinin önünde doğal bariyer. Şu tartışmadaki simültane fikri örneğin nasıl hayata geçirilecek? Türkiye dışında çok kolay, zaten Nurkut bey de muhtemelen buna şaşırıyor.
Bir dernek bir ustayı çağırır, günü kararlaştırılar, dernek bunu web sitesinde ve panosunda ilan eder, masalar ayarlanır ve Cumartesi öğlen aktivite başlar, 4 saat sonra biter. Fotoğraflar çekilir, oyuncuya ücreti verilir, kalan gelir derneğin olur, herkes evine gider.
Bizde nasıl oluyor peki?
Sorun da bu işte. Bu kadar basit birşeyi kimse bilmiyor. Siz TSF izninden bahsediyorsunuz, bana göre maliye var, organizatöre sorsak yer bulma sorunundan söz edecek.
Neden? Çünkü sistem Barış Esen'i değil, adını bilmediğimiz bir İl Temsilcisini yaşatmak üzere kurulmuş durumda.
Ben ısrarla yazacağım. Amsterdam'da, San Petersburg'ta, NewYork'ta, Bombay'da, Pekin'de, Moskova'da hülasa gelişmiş hiçbir spor ve satranç aleminde İl temsilcisi diye bir kavram yoktur.
Mesela bu sene İstanbul'daki tek ciddi turnuva bu senenin son haftasında, Esenler Otogarı'nın arkasında yapılacak. Eğer bahsettiğim sistem kabul görmüş olsa (ki bu sistem 2000 yılı öncesi vardı, sonrasında satranç dışındaki unsurların satrancı işgal etmesi ile bürokrasi sistemi ele geçirdi), İstanbul'da 5 dernek olurdu. Biri Bakırköy'de, diğeri Kartal'da, biri Kadıköy'de, biri Şişli'de diğeri de mesela Avcılar'da İl Birinciliği seçmelerini yapardı, sonra en büyük dernekte 10 oyunculu döner turnuva izlerdik.
1 yerine 6 turnuva, herkese kolay ulaşım, daha geniş zamana yayılmış turnuvalar.
Yani bilmiyorum daha nasıl anlatabilirim
?
Şöyle özetleyeyim. Satrancın hedefi oyundur. Yani hepimiz, seveni, yöneticisi, siyasetçisi veya muhalifi öncelikle oyunu yaşatmak üzerine çözüm üretmeliyiz. Oyun da (yani satranç sporu) oyuncuyu - sporcuyu- zorunlu kılar.
Bu tartışmanın ana konusu olan çoğul satranç gösterileri de bu oyunun parçası. Ben bunu temel bir gelir kaynağı olarak görmek istemiyorum, bence bir ustanın temel gelir kaynağı spor olmadı, bunun temaşasından gelecek kaynak değil ama bu ayrı bir nüans.
Derneklere dönersek, benim garipsediğim tüm dünyada bu konuda uygulanan ve nedense hiç tartışılmayan bir model var. Sporlar hangi branş olursa olsun, kulüp çatıları altında gelişir. Hüseyin Bolt'un, Justin Gatlin'in, Tİm Duncan'ın veya dünya jimnastik şampiyonunun da bağlı olduğu bir kulüp var.
Yani bir yerlerde de yazdım, İsveç'te faal 300 satranç derneği var. Her oyuncu bir derneğe (kulübe) kayıtlı olmak zorunda. Bu o kadar sağlıklı bir sistem ki mesela bu forumlarda tartıştığımız onlarca küçük meselenin doğal çözümü.
Mesela şikeye çözüm. Oyun sırasında ahlak dışı davranışa çözüm. Haksız yararlanma ile hileli maç kazanmaya çözüm. Neden? Çünkü oyuncu bir kulübe kayıtlı olduğunda, onun yaptığı hukuk dışı eylemden dolayı kulübü de ceza alıyor ve bir şekilde kötü yola tevessül den oyuncu kulüp bulamıyor. Bir tür doğal koruma.
Diğer yandan kulüpler veya dernekler oyuncuların sürekli bir araya gelebileceği bir ocak gibi. Kıdemli usta oyunculardan terbiye, oturup kalkma, nezaket, rakibin elini sıkma gibi basit ama tahtada öğretilemez kavramları görüyorlar. Ulf Andersson ile aynı masada analiz yapan küçük bir çocuğun bu oyuna saygısı veya bağlılığı ile, bir İl Temsilcisinin yılda bir Esenler Otogarı'nın arkasında yapmayı başaracağı turnuvaya katılan çocuğun durumu aynı değildir tahmin ediyorum.
Buradan devlete ve federasyona gidersek, tüm dünyada spot federasyonları 3 ana iş için var edilir: İlki oyunu yaşatmak ve yaymak, ikincisi kaynak bulmak, üçüncüsü de denetlemektir.
Yani tüm dünyada sistem "sen açabildiğin kadar kulüp aç, ben sana kaynak bulurum ama seni denetlerim" şeklindedir. Bu nedenle mesela İsveç Federasyonu 10 yönetici ile yönetilir. Sistem oyun ve oyuncu için kurgulanmıştır çünkü.
Bizde ise sistem memur için kurgulanmıştır ve bu konuda dünyada tek örneğiz. 22 veya 23 kurul var (evet Windows daha az güncelleme yapıyor veya TOKİ daha az inşaat dikiyor
TSF'ye 2 hafta girmediğinizde kurul sayısı artıyor. Yazın 18 falandı).Şimdi İl temsilcisi bizzat herhangi bir satranç aktivitesinin önünde doğal bariyer. Şu tartışmadaki simültane fikri örneğin nasıl hayata geçirilecek? Türkiye dışında çok kolay, zaten Nurkut bey de muhtemelen buna şaşırıyor.
Bir dernek bir ustayı çağırır, günü kararlaştırılar, dernek bunu web sitesinde ve panosunda ilan eder, masalar ayarlanır ve Cumartesi öğlen aktivite başlar, 4 saat sonra biter. Fotoğraflar çekilir, oyuncuya ücreti verilir, kalan gelir derneğin olur, herkes evine gider.
Bizde nasıl oluyor peki?
Sorun da bu işte. Bu kadar basit birşeyi kimse bilmiyor. Siz TSF izninden bahsediyorsunuz, bana göre maliye var, organizatöre sorsak yer bulma sorunundan söz edecek.
Neden? Çünkü sistem Barış Esen'i değil, adını bilmediğimiz bir İl Temsilcisini yaşatmak üzere kurulmuş durumda.
Ben ısrarla yazacağım. Amsterdam'da, San Petersburg'ta, NewYork'ta, Bombay'da, Pekin'de, Moskova'da hülasa gelişmiş hiçbir spor ve satranç aleminde İl temsilcisi diye bir kavram yoktur.
Mesela bu sene İstanbul'daki tek ciddi turnuva bu senenin son haftasında, Esenler Otogarı'nın arkasında yapılacak. Eğer bahsettiğim sistem kabul görmüş olsa (ki bu sistem 2000 yılı öncesi vardı, sonrasında satranç dışındaki unsurların satrancı işgal etmesi ile bürokrasi sistemi ele geçirdi), İstanbul'da 5 dernek olurdu. Biri Bakırköy'de, diğeri Kartal'da, biri Kadıköy'de, biri Şişli'de diğeri de mesela Avcılar'da İl Birinciliği seçmelerini yapardı, sonra en büyük dernekte 10 oyunculu döner turnuva izlerdik.
1 yerine 6 turnuva, herkese kolay ulaşım, daha geniş zamana yayılmış turnuvalar.
Yani bilmiyorum daha nasıl anlatabilirim
?